Non sei se a verdadeira patria é a infancia, pero desde logo a nenez é un territorio que marca como quereremos as patrias futuras. Fun da xeración de nenos e nenas que inauguramos a escola infantil Monte Carmelo da Pobra do Caramiñal. Moito tempo despois, a irmá Rosario ensinoume os libros de matrícula da época: ao carón dos nosos nomes escribiran a profesión dos nosos pais. Mariñeiros, amas de casa, obreiras da conserva. Iso é o que eramos.
Fora dona Carmela Arias, a condesa, quen financiara o proxecto educativo. Contaban que mandaba poñer no coche, nas viaxes entre A Coruña e A Pobra, casetes gravados con nós cantando panxoliñas.
Imaxino o colapso nervioso do condutor ao final da viaxe. Dona Carmela non tivera fillos, así que nós eramos unha sorte de proxenie colectiva; os seus sentimentos íntimos da maternidade habíanse mesturar co mecenado, con esa malla de vidas tecidas ao redor da Casa Grande de Aguiar.
A irma Rosario foi a miña primeira profesora, naquelas mesiñas redondas que hoxe parecen diminutas. Lembro a súa cara de pasmo cando me botei a ler en voz alta un texto sobre os moai monumentais da illa de Pascua. Xigante era tamén o escolta da condesa que me ergueu a un escenario para recitalo, porque dona Carmela non acababa de crelo.
O concepto freak aínda non existía. Hoxe teño na finca unha desas cabezas pétreas esculpida, iso si, por canteiros de Poio. Alí continúa un pouco comigo a irmá Rosario, todo bondade, aínda aprendéndome as letras e cantando algunha doce canción.